عنوان نمایشنامه: یک قاب و هزار تصویر

نویسنده: ژرفین 

پرده سوم - تلاقی افکار

ژانر: کمدی اجتماعی 

زمان: حال حاضر

مکان: یک خانه بزرگ قدیمی در مرکز شهری کوچک در ایتالیا

شخصیت‌ها:

  1. ماریو (70 ساله): پدر بزرگ خانواده، فردی سنتی با دیدگاه‌های سخت‌گیرانه. عاشق نظم و سنت‌های قدیمی.

 2. آنا (68 ساله): همسر ماریو، زنی مهربان اما گاهی دمدمی‌مزاج. اغلب بین ماریو و نسل جدید میانجی‌گری می‌کند.

 3. لویزا (40 ساله): دختر ماریو و آنا، معلم هنر، روشنفکر، و مدافع تغییر.

 4. کارلو (20 ساله): نوه ماریو، دانشجوی جامعه‌شناسی، حامی تغییرات اجتماعی و حقوق برابر.

 5. کلارا (25 ساله): دوست‌دختر کارلو، فعال محیط‌زیست و فمینیست.

 6. جوزپه (50 ساله): همسایه و دوست قدیمی ماریو، فردی محافظه‌کار اما بسیار شوخ‌طبع.

پرده سوم: تلاقی افکار

 ماریو با اکراه وارد دنیای مدرن می‌شود و تقابل خنده‌دارش با فناوری، شخصیت مقاوم او را بیشتر نمایان می‌کند. گفت‌وگوهای اعضای خانواده و دوست قدیمی‌اش، جوزپه، لایه‌های عمیق‌تری از ترس‌ها و دلبستگی‌هایش را آشکار می‌سازند. در میان شوخی‌ها، مسئله‌ی پذیرش، تغییر و درک متقابل نسلی برجسته می‌شود 

صحنه: همان خانه صبح روز بعد

(نور روی سالن نشیمن روشن می‌شود. ماریو روی مبل نشسته و به ساعت دیواری خیره شده. آنا در آشپزخانه دیده می‌شود. کلارا و کارلو وارد می‌شوند و یک بسته بزرگ با خودشان دارند.)

کارلو: (با هیجان) صبح به خیر بابابزرگ! آماده‌ای که سفر به آینده رو شروع کنی؟

ماریو: (با بدبینی) من فقط قول دادم این مسخره‌بازی رو امتحان کنم. ولی مطمئنم که آخرش شما رو به گذشته برمی‌گردونم، جایی که همه چیز درست بود.

کلارا: (با لبخند) ما هم مشتاقیم ببینیم چه‌قدر تحمل داری. این هم اولین قدم. (بسته را باز می‌کند و یک لپ‌تاپ و چند وسیله دیگر بیرون می‌آورد.)

ماریو: (با ترس) این چیه؟ یه بمب؟

کارلو: (می‌خندد) نه بابابزرگ، این یه لپ‌تاپه. دوست جدیدت.

ماریو: (با کنایه) من به دوست جدید نیاز ندارم. دوستام یا مُردن یا با من قهرن، و هیچ‌کدوم هم ماشین نبودن!

کلارا: (با شوخی) خب، این یکی هم قهر نمی‌کنه. فقط باید یاد بگیری باهاش حرف بزنی.

ماریو: (زیر لب) حرف بزنم؟ یعنی باید این فلز لعنتی رو صدا کنم “لوییجی” یا “آنتونیو”؟

کارلو: (می‌خندد) نه، ولی شاید باید اسم براش بذاری. هرچی راحت‌ترت کنه.

آنا: (وارد می‌شود) اسمش رو بذار “شیطان”، همین الان هم مثل شیطان اذیتت می‌کنه!

ماریو: (غر می‌زند) عالیه. اسمش رو می‌ذارم “شیطان”، ولی قول نمی‌دم باهاش مهربون باشم.

کلارا: (با جدیت) اول از همه باید یاد بگیری باهاش آنلاین بشی. این اولین قدم برای ورود به دنیای مدرن.

ماریو: (با ناامیدی) فقط امیدوارم این دنیای مدرن یه قهوه خوب هم داشته باشه.

آنا: (با خنده) اگر اینطوری پیش بره، من باید یه قابلمه قهوه درست کنم!

صحنه: بعد از ظهر، همان خانه

(ماریو به اتاقش رفته است. لویزا و کلارا در آشپزخانه مشغول گفتگو هستند. کارلو روی مبل نشسته و کتابی در دست دارد. آنا به آرامی وارد می‌شود و روی صندلی کنارش می‌نشیند.)

آنا: (به کارلو) به نظرت واقعاً بابابزرگ می‌تونه با این تغییرات کنار بیاد؟

کارلو: (می‌خندد) راستش؟ نه. ولی دیدن تلاشش سرگرم‌کننده است.

آنا: (با نگرانی) فقط امیدوارم این ماجرا باعث نشه بیشتر از ما فاصله بگیره.

کلارا: (از آشپزخانه) شاید این آزمایش بیشتر برای ما درس داشته باشه تا برای اون.

لویزا: (به کلارا) تو واقعاً فکر می‌کنی که بابام تغییر می‌کنه؟

کلارا: (با لبخند) فکر نمی‌کنم تغییر کنه. ولی شاید ما بفهمیم چرا اینقدر مقاومت می‌کنه.

آنا: (با کنجکاوی) یعنی چی؟

کلارا: (جدی‌تر) ببینید، هر نسلی ارزش‌های خودش رو داره. برای ماریو، سنت‌ها و قوانین قدیمی یه جور امنیت بوده. شاید اگر بتونیم بهش نشون بدیم که دنیای مدرن هم امنیت خودش رو داره، دیگه اینقدر مخالفت نکنه.

کارلو: (با خنده) یا شاید فقط باید براش یه قهوه خوب پیدا کنیم.

لویزا: (به شوخی) یا یه شراب قدیمی!

آنا: (می‌خندد) یا هر دو.

صحنه: حیاط خانه، غروب

(ماریو با جوزپه، همسایه و دوست قدیمی‌اش، روی نیمکتی نشسته‌اند. جوزپه همیشه شوخ‌طبع است و با حرف‌هایش ماریو را به چالش می‌کشد.)

جوزپه: (با خنده) شنیدم قراره وارد دنیای مدرن بشی، ماریو! مواظب باش خیلی مدرن نشی که ما رو فراموش کنی.

ماریو: (با پوزخند) مدرن؟ به من یه لپ‌تاپ دادن و گفتن اسمش رو بذارم “شیطان”. این مدرنیته است؟

جوزپه: (با خنده بلند) اسم قشنگیه! ولی ماریو، چرا اینقدر مقاومت می‌کنی؟ شاید یه چیزی تو این دنیای جدید پیدا بشه که خوشت بیاد.

ماریو: (با جدیت) جوزپه، تو منو می‌شناسی. برای من ارزش زندگی تو چیزای ساده است: خانواده، دوستا، شراب خوب. این چیزا هیچ ربطی به اینترنت و ماشین‌های هوشمند ندارن.

جوزپه: (با طعنه) آره، ولی اگر اینترنت رو بلد بودی، شاید می‌تونستی دستور درست کردن یه شراب بهتر پیدا کنی!

ماریو: (با خنده‌ای نیمه‌جدی) دستور شراب؟ شراب درست کردن قلب می‌خواد، نه اینترنت.

جوزپه: (با لبخند) و شاید قلبت برای قبول کردن چیزای جدید هم جا داشته باشه، رفیق قدیمی.

ماریو: (به فکر فرو می‌رود) شاید… شاید.

(نور کم می‌شود. ماریو به آسمان نگاه می‌کند و جوزپه همچنان لبخند می‌زند. صدای زنگ ساعت دیواری پایان پرده را اعلام می‌کند.)

پایان پرده سوم