عنوان نمایشنامه: زندان نور

نویسنده: ژرفین

پرده چهارم - کافی شاپ

محل وقوع:

کافه‌ای کوچک و قدیمی در مرکز شهر تهران. میز و صندلی‌های ساده، نور کم و فضای دنج. رضا، رامین و کیوان دور یک میز نشسته‌اند. مهری و نرگس به تازگی وارد شده‌اند و به سمت آن‌ها می‌آیند. کافه شلوغ نیست، اما گارسونی میانسال با بی‌حوصلگی سفارش‌ها را یادداشت می‌کند.

شروع صحنه:

[رضا سرش را پایین انداخته و با قاشق داخل فنجان چای خالی‌اش را هم می‌زند. کیوان با خنده به رامین که مشغول خواندن یک کتاب است، نگاه می‌کند.]

کیوان:

رامین، به نظرم باید ازت شکایت کنم. چرا؟ چون وقتی با تو می‌آیم بیرون، حس می‌کنم وسط کتابخونه‌ام، نه تو کافه!

رامین:

(سرش را بلند می‌کند)

تو مشکلت با کتاب چیه، کیوان؟ هر وقت کتاب می‌بینی، انگار دیدی یکی داره سیلی می‌زنه بهت.

کیوان:

(لبخند می‌زند)

مشکلم با کتاب نیست. مشکلم با توعه که حتی وسط کافه هم دست از فلسفه‌پردازی برنمی‌داری.

رامین:

(با جدیت)

فلسفه‌پردازی که هیچ‌وقت تعطیل نمی‌شه، کیوان. حتی همین چای که الان داریم می‌خوریم، یه جور فلسفه است. تلخی‌اش یادآور زندگیه و شیرینیش یادآور لحظه‌های کوچیکی که باید قدرشون رو بدونیم.

کیوان:

(به شوخی)

پس تو با این استدلال، قند رو کلاً حذف کردی؟ چون قند، فلسفه نداره، فقط اضافه‌وزن داره!

[مهری و نرگس وارد کافه می‌شوند و به سمت میز آن‌ها می‌آیند. کیوان بلند می‌شود و با ژستی اغراق‌آمیز تعظیم می‌کند.]

کیوان:

(با شوخی)

خوش آمدید، بانوان عزیز! کافه ما مفتخر است که از روشنفکران و اندیشمندان امشب پذیرایی کند.

نرگس:

(با خنده)

کیوان، لطفاً بذار یه بار هم عادی رفتار کنی. می‌شه؟

کیوان:

(با خنده)

نه، نمی‌شه. عادی بودن اصلاً به من نمی‌آد.

[همه می‌نشینند. گارسون به میز نزدیک می‌شود.]

گارسون:

(با لحن سرد)

چی می‌خورید؟

مهری:

(به آرامی)

من یه چای می‌خوام. ساده.

نرگس:

برای من هم.

کیوان:

(با خنده)

برای منم چای، ولی لطفاً کمی فلسفه هم بریزین توش، مثل چای رامین!

[گارسون اخمی می‌کند و چیزی نمی‌گوید. از میز دور می‌شود.]

رامین:

کیوان، یه روز به خاطر این شوخی‌هات از کافه‌ها اخراج می‌شیم.

کیوان:

(با لبخند)

اشکالی نداره، داداش. اگه اخراج شدیم، می‌ریم تو پارک فلسفه می‌خوریم.

رضا:

(با صدای آرام)

بسه دیگه. شما هیچ‌وقت نمی‌تونید جدی باشید؟

نرگس:

(با کنایه)

رضا، تو همیشه اینقدر عبوسی؟ یا فقط وقتی ما اینجاییم اینطوری می‌شی؟

رضا:

(با تردید)

نه… یعنی نمی‌دونم. شاید… فقط خسته‌ام.

مهری:

(با مهربانی)

رضا، خسته بودن طبیعی‌یه. ولی اگه همیشه توی خستگی بمونی، خودت رو از همه‌چی محروم می‌کنی.

کیوان:

(با لحنی طنزآلود)

مهری، تو باید روان‌شناس بشی. می‌تونی حتی از یه دیوار آجری هم انرژی مثبت بیرون بکشی.

مهری:

(لبخند می‌زند)

شاید چون می‌دونم دیوار آجری هم یه جور هنره. هر چیزی که ساخته شده، یه داستان پشتشه.

رامین:

(با تأمل)

این حرف درسته. حتی دیوارهای این جامعه هم داستان خودشون رو دارن. شاید مشکل ما اینه که همیشه با دیوار جنگیدیم، به جای اینکه بفهمیم چرا ساخته شدن.

کیوان:

(می‌خندد)

رامین، داری از دیوارها دفاع می‌کنی؟ حالا دیگه واقعاً ازت می‌ترسم.

[چای‌ها روی میز گذاشته می‌شود. گارسون می‌رود. رضا فنجانش را برمی‌دارد و به آن خیره می‌شود.]

رضا:

(به آرامی)

راستش، گاهی فکر می‌کنم ما خودمون دیوار شدیم. دیواری که نمی‌ذاره بقیه هم نزدیک بشن.

نرگس:

(با لحن آرام)

رضا، منظورته که همه‌مون توی قفسیم؟

رضا:

(سرش را تکان می‌دهد)

آره. قفسی که خودمون ساختیم. با قوانین، با سنت‌ها، با ترس‌هامون.

کیوان:

(با لبخند)

داداش، اگه قفسه، باید پرواز رو یاد بگیری. ولی خب، تو بیشتر شبیه کسی هستی که منتظره درِ قفس خودش باز شه.

رامین:

(با جدیت)

کیوان، نمی‌شه از همه انتظار داشت که بال بزنن. بعضی وقتا، برداشتن یک قدم هم خودش یه جور پروازه.

نرگس:

(به رضا نگاه می‌کند)

رضا، شاید وقتشه که از خودت بپرسی واقعاً چی می‌خوای.

[رضا لحظه‌ای مکث می‌کند و به نرگس نگاه می‌کند.]

رضا:

(به آرامی)

نمی‌دونم، نرگس. فقط می‌دونم نمی‌خوام مثل بقیه بمیرم.

کیوان:

(با شوخی)

بابا این حرف‌ها سنگینه! بذار یه کم بخندیم. آخرین باری که خندیدی کی بود، رضا؟ دهه شصت؟

[همه می‌خندند. رضا لبخندی کوتاه می‌زند و سرش را تکان می‌دهد.]

مهری:

(با جدیت)

ولی کیوان راست می‌گه، رضا. خندیدن بخشی از زندگیه. حتی اگه دنیا جدی باشه، تو می‌تونی سبک بگیری.

[رامین جرعه‌ای از چای‌اش می‌نوشد و به همه نگاه می‌کند.]

رامین:

به نظرم چیزی که ما یادمون رفته، اینه که هیچ‌کس نمی‌تونه به تنهایی دنیا رو تغییر بده. ولی اگه دست همدیگه رو بگیریم، شاید بتونیم چیزی رو درست کنیم.

نرگس:

(با لبخند)

رامین، اینقدر خوب حرف می‌زنی که آدم حس می‌کنه باید شعار انتخابات بده.

کیوان:

(می‌خندد)

آره، و منم معاون اولش می‌شم.

سیاست ما: چای و خرما و مباحث شیرین فلسفه برای همست!

[همه می‌خندند. نور به تدریج کم می‌شود و صدای گفتگوها آرام‌تر می‌شود. کافه دوباره به حالت سکوت برمی‌گردد.]

پایان نمایشنامه