نبض سوسوی ستاره

در بستر خواسته ها و

ناخواسته هایی که

با دستان خودمان و

با افکار تلقینی

اجباری شد

ما به چه پناه ببریم

درمیان مردمی که

در خودشان گم شده اند و

در چشمان پدری که

فرزندش را نمی خواهد و

در قلب مادری که

خود کودک است

ما به چه پناه ببریم

به سایهٔ درختانی

که ریشه هایشان به خاکی بند نیست

یا ساحلی که دریایش هرگز مواج نیست

ویا آن کوهی که خوره به جانش افتاد

ما به چه پناه ببریم

به خیابان هایی که

شکارچیان افکار کمین کرده اند

یا کوچه هایی که

عقیده های زورکی را پرچم کرده اند و

یا زورگیرانی که

با کارت های معتبر

آزادی را خفت میکنند

ما به چه پناه ببریم

به دستان پیرمرد ها و پیر زن هایی که

بدکرداریشان را جار میزنند و

یا مردانی که

مردانگی شان را در منزل پدریشان جا گذاشته اند

مابه چه پناه ببریم

به سرزمینی که

آسمانش در تابستان می گرید و

زمستان اشک چشمانش خشک می شود

ویا به بهاری که سالهاست

در سیطره زمستان است

ما به چه پناه ببریم

به طلوع های خونینی که

در غروب ادغام می شود و

روزهای بیست سالگی را به

دامان چهل سالگی می اندازد

ما به چه پناه ببریم

به چشمانی که سالهاست

دوست داشتن از آن افتاده و

پاهایی که کارش له کردن است و

یا انبارهای شانه هایمان که

تمام درد و رنج هایمان را

احتکار کرده

ما به چه پناه ببریم

به شادی هایی که

با اکسیژن مصنوعی

در نفس های مصنوعی

و در عکس های مصنوعی

و نگاهای عاشقانه مصنوعی

شکل تجزیه ناشدنی به خود گرفته

ما به چه پناه ببریم

به خدایی که

هزار خدایان برای اثبات

خدایش فرستاده

به چه پناه ببریم

به رود های شرابی که

در خیال های بافته شده

به دشت های سرسبزی که

به نام مردان سند خورده و

حوریان مطیع که

عاشقی را وظیفه می دانند و

در جهان موازی پر از ایهام

ما به چه پناه ببریم

ژرفین

نگاه رویایی

فتح قله آرزو در اندیشه من

می پیچد و می چرخد و می خندد

چشم به نوازش نور در

درخشش برف سپید

سر نهادم به دل کوه و

به دشت سبز نیم نگاهی

قلم در دستانم می لغزد

اشک هایم چکیده بر دفتر

چشم در چشمان آرزوها

فریاد خواستن میزنم

انعکاس امواج میلرزاند

دل سرو قامت را

رویای شگرف در

موج صدا می پیچد

در جنون یکی همانند مجنون

شاعر شدنم را به

جنون مدیون

آری فتح کوه

گرمی واژه دیدار

لحظه های گره خورده

رویا ها چو ستاره

آرزو ها همچو رنگین کمان

بر شاخهٔ شکوفه میزند

چه شگفت انگیز از

هر واژهٔ این شعر در تو

ترانه می سراید

در جهانم رنگ سپید عشق

می درخشد چو خورشید

در چشمان تو

یک روز بر تمام نباید

بر تمام شاید ها

چنان ستارهٔ مشرقی

می رسانم خودم را

به رویاهای دور تا

در دو چشم شیشهٔ من

عکس تو بیافتد و

قاب شود بر دل

با صد توان فریاد زنم

این نقشینه ها

این رنگین کمان

این انعکاس نور

درخشش چشمان تو

پرچم عشق بر فرازقله

آری می رقصد می خندد

زیباست با زبان عشاق

با تو نجوا کردن

دیدهٔ تفسیر گویی و

آنچه باید نگارد با ارزش

واژه را در دل واژه پنهان تا

کلید راز در خطوط شعر و

در خلوت و خلوص دیدگانت

بدرخشد

بر شب رویایی جنون

مشتاق و بی قرار

تا صبحدمان

وقت طلوع عشق

شبنمی آرام نشیند بر گل

تا عصرگاهان

در دل مغرب

شقایق قربانی و

غروب حکمرانی کند

دل به تپیدن آراسته و

به همین سادگی

هم آغوشی مهرتو در دل معشوق

جاذبه را مجذوب

حرام را حلال

ناروا را روا

قهر را آشتی

غم را شادی

مردن را زندگی

ای دوست ای زیبا

زندگی همین باشد

دیدن و خواستن و آرزو کردن ها

ژرفین

کاش، می فهمید

دوست داشتنم وعشقی که دارم به او موقتی نیست

پلاک دائمی است ، که بر قلبم نصب شده

عشق وعلاقم از قلبم بر زبانم جاری شده

نگاهش ، حرفهایش

وحتی سکوتش

بر جانم می نشیند

با تمام وجودم حسش میکنم.

همه ی اینها فراتر از دوست داشتن است

چیزی ملموس تر از گرمای خورشید بر روی قله های برفی

بارش باران بر تن کویر

نفوذ نور به برگهای کوتاه ترین درخت جنگل

کاش مرا می نواختی

مانند نُت های موسیقی که در ذهنت هست

صدایی دلنشین خواهم شد

همچو صدای بلبلی در فصل بهار

صدای آرامبخش رودخانه در دل دشت

صدای امواج دریا در غروب پاییز

و زیباتر از هر موسیقی که نواخته شده

اگر تو نوازنده زبر دستی باشی

ژرفین

به تو می گویم حالم خوب است ولی

تو که مرا خوب میشناسی

مگر می شود خوب باشم

وقتی تو را نمی بینم

لمست نمی کنم

و تنها دلخوشیم

صدایت است

صدایی که از دور می شنوم

صدایی که دلنشین ترین موسیقی است

صدایی که لرز بر تنم می اندازد

مگر می شود خوب باشم

وقتی تو کنارم نباشی

تویی که همیشه کم دارمت

تویی که دوستت دارم

تویی که عزیزترینی

همۀ زندگی منی

آری مثل همیشه

حال من خوب است

ژرفین