عنوان نمایشنامه: یک قاب و هزار تصویر

نویسنده: ژرفین 

پرده چهارم: چالش‌های نسل‌ها و کشمکش خانوادگی

ژانر: کمدی اجتماعی 

زمان: حال حاضر

مکان: یک خانه بزرگ قدیمی در مرکز شهری کوچک در ایتالیا

شخصیت‌ها:

  1. ماریو (70 ساله): پدر بزرگ خانواده، فردی سنتی با دیدگاه‌های سخت‌گیرانه. عاشق نظم و سنت‌های قدیمی.

 2. آنا (68 ساله): همسر ماریو، زنی مهربان اما گاهی دمدمی‌مزاج. اغلب بین ماریو و نسل جدید میانجی‌گری می‌کند.

 3. لویزا (40 ساله): دختر ماریو و آنا، معلم هنر، روشنفکر، و مدافع تغییر.

 4. کارلو (20 ساله): نوه ماریو، دانشجوی جامعه‌شناسی، حامی تغییرات اجتماعی و حقوق برابر.

 5. کلارا (25 ساله): دوست‌دختر کارلو، فعال محیط‌زیست و فمینیست.

 6. جوزپه (50 ساله): همسایه و دوست قدیمی ماریو، فردی محافظه‌کار اما بسیار شوخ‌طبع.

پرده چهارم: چالش‌های نسل‌ها و کشمکش خانوادگی

کشمکش میان نسل‌ها شدت می‌گیرد و ماریو در برابر فشار خانواده برای پذیرش دنیای مدرن مقاومت می‌کند. گفت‌وگوهای صریح و احساسی میان اعضای خانواده، تضاد ارزش‌ها را آشکار می‌سازد. در نهایت، لحظه‌ای آرام و درون‌گرایانه، نشانه‌ای از نرم‌شدن دل ماریو را نشان مدر این پرده، کشمکش میان نسل‌ها شدت می‌گیرد و ماریو در برابر فشار خانواده برای پذیرش دنیای مدرن مقاومت می‌کند. گفت‌وگوهای صریح و احساسی میان اعضای خانواده، تضاد ارزش‌ها را آشکار می‌سازد. در نهایت، لحظه‌ای آرام و درون‌گرایانه، نشانه‌ای از نرم‌شدن دل ماریو را نشان می‌دهد

صحنه: سالن نشیمن، یک روز بعد از شروع آزمایش

(نور روی سالن روشن می‌شود. ماریو با اخمی عمیق روی مبل نشسته و لپ‌تاپ جلویش است. کلارا و کارلو کنارش هستند، در تلاشند چیزی به او یاد بدهند. آنا در آشپزخانه است و صدای زنگ ظرف‌ها شنیده می‌شود. لویزا وارد می‌شود، با یک کوله‌پشتی پر از کتاب.)

کلارا: (صبورانه) خب، بابابزرگ، حالا باید این دکمه رو بزنی. اینطوری می‌تونی به ایمیلت وارد بشی.

ماریو: (با نارضایتی) ایمیل؟ من هیچوقت نامه‌هام رو با ماشین نمی‌فرستادم. آدم باید دست خط داشته باشه، شخصیت داشته باشه!

کارلو: (با خنده) خب، ایمیل هم یه جور دست‌خطه، فقط دیجیتال.

ماریو: (با طعنه) یعنی دست‌خطی که هیچ‌کس نمی‌تونه بخونه؟ حتی خودت؟

کلارا: (با لبخند) نه، بابابزرگ. ایمیل باعث می‌شه سریع‌تر حرفت رو برسونی.

ماریو: (با غرولند) شاید به همین دلیله که این روزها هیچ‌کس حرف‌های خوبی نمی‌زنه. چون همه عجله دارن.

لویزا: (به جمع ملحق می‌شود) هنوز دارین تلاش می‌کنین ماریو رو آنلاین کنین؟ مثل اینه که بخوای گربه رو شنا یاد بدی.

ماریو: (با غرور) نه، مثل اینه که بخوای ماهی رو مجبور کنی از درخت بالا بره!

کارلو: (با خنده) باشه بابابزرگ، ولی لااقل یه بار امتحان کن. شاید ازش خوشت اومد.

ماریو: (با قاطعیت) من از چیزای مدرن خوشم نمیاد. اصلاً چرا باید خوشم بیاد؟ شماها همتون فقط به صفحه‌هاتون خیره‌این، حرف نمی‌زنین، نمی‌خندین. این زندگی نیست.

کلارا: (با جدیت) اما زندگی همیشه تغییر می‌کنه، ماریو. نمی‌تونی انتظار داشته باشی دنیا همون‌طور که تو می‌خوای باقی بمونه.

ماریو: (به آرامی) شاید، ولی یه چیزایی هم هست که نباید تغییر کنه. احترام، عشق، خانواده…

آنا: (از آشپزخانه فریاد می‌زند) ولی ماریو، تو خودت هم بعضی وقتا احترام نمی‌ذاری!

ماریو: (متعجب) چی؟ کی؟

آنا: (وارد می‌شود) همین حالا! وقتی دائم از این نسل ایراد می‌گیری، فکر نمی‌کنی که شاید اونا هم حق دارن نظر خودشون رو داشته باشن؟

ماریو: (معترض) نظر؟ این روزها هرکسی یه نظر داره، ولی هیچ‌کس نمی‌دونه چی درسته.

لویزا: (با آرامش) بابا، شاید چون “درست” برای هرکس یه چیز متفاوت باشه.

ماریو: (سرش را تکان می‌دهد) نمی‌دونم. شاید حق با شماست. شاید هم نه.

صحنه: آشپزخانه

(آنا و لویزا در آشپزخانه تنها هستند. آنا در حال مرتب کردن ظرف‌هاست و لویزا یک فنجان قهوه در دست دارد.)

لویزا: مامان، به نظرت بابا واقعاً تغییر می‌کنه؟

آنا: (با خنده) فکر می‌کنی تو این سن تغییر کردن آسونه؟

لویزا: نه، ولی… گاهی فکر می‌کنم اگر یه ذره از این مقاومتش کم بشه، می‌تونه خوشحال‌تر باشه.

آنا: عزیزم، خوشحالی برای ماریو چیزای ساده‌ایه: یه قهوه داغ، یه باغچه تمیز، و اینکه خانواده‌ش دورش باشن. برای اون دنیا خیلی پیچیده نیست.

لویزا: ولی دنیا پیچیده شده، مامان. ما نمی‌تونیم توی گذشته زندگی کنیم.

آنا: (با لبخند) شاید، ولی ما هم نمی‌تونیم آینده رو با عجله به آدم‌هایی مثل ماریو تحمیل کنیم.

صحنه: حیاط خانه، شب

(ماریو دوباره با جوزپه روی نیمکت نشسته است. این بار، حالتی متفکرانه دارد. جوزپه یک لیوان شراب در دست دارد و با آرامش به آسمان نگاه می‌کند.)

جوزپه: (با خنده) چی شده، ماریو؟ این لپ‌تاپ بالاخره شکستت داد؟

ماریو: (متعجب) نه، هنوز. ولی این نسل… این بچه‌ها… نمی‌دونم چرا انقدر عجله دارن همه چیز رو عوض کنن.

جوزپه: (به آرامی) چون فکر می‌کنن دنیا بهتر می‌شه.

ماریو: (زیر لب) ولی بعضی چیزا نباید عوض بشه.

جوزپه: (با شوخی) خب، مثلاً چی؟

ماریو: مثل احترام. مثل اینکه آدم‌ها باهم حرف بزنن. مثل اینکه خانواده برای آدم مهم باشه.

جوزپه: (می‌خندد) ماریو، شاید این چیزا همون چیزایی باشن که این نسل هم داره براشون می‌جنگه. فقط روششون فرق داره.

ماریو: (به فکر فرو می‌رود) شاید.

صحنه: سالن نشیمن، نیمه‌شب

(خانه ساکت است. ماریو تنها روی مبل نشسته و به لپ‌تاپ نگاه می‌کند. دستش را به آرامی روی صفحه می‌کشد و دکمه‌ای را فشار می‌دهد. نور صفحه روشن می‌شود. او لحظه‌ای مکث می‌کند و بعد به آرامی لبخند می‌زند.)

(نور کم می‌شود و پرده بسته می‌شود.)

پایان پرده چهارم