شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

تکرارکنم واژه های تکراری که شاید

واژه ای ابداع شود در ابیاتم که

با آن عشق را درشعرهایم به آغوش بگیرم

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

شاعر شوم که شاید

زیر سایهٔ شعر هایم در حیاط خلوت دل

تو را بچینم و یا

دست بکشم

برسر لغاتی که بوی تورا

در مشمامم به رقص در می آورد

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

کتاب شود که شاید

ستاره ای در ابیادت بدرخشد که

همنشین تو باشد و

نور خود را به دل ها بتاباند

شعر می سرآیم

نه ازبرای اینکه

عاقلان شهر بخوانند که شاید

دیوانه ای چو من نیز

سواد عاشقی حمل کند و

در کوچه باغ های شهر پر از آینه

فقط عکس تو را در آینهٔ چشمانش منعکس کند

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

ظاهر بینان ببیند که شاید

چشم دلی در هیاهوی این ظواهر به

تو فکر کند و

رشته های کلامت را چو فرش ابریشمی ببافد

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

مشهور شوم که شاید

محبوب شدم و

چو مجنون نام من سالها کنار لیلی های شهر

بدرخشد

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

در کتابخانه های شهر خاک بخورد که شاید

در تاقچه قدیمی دل شاعری

زیر لب زمزمه شود که ای کاش

من سرده بودم

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

فروغ زمان خود باشم که شاید

در طلوع و غروب های سرزمینم در

ژرفای باید و نباید ها

ژرفین زمانه ام شوم

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

نقل مجالس شاعرانه باشم که شاید

درگوشهٔ این شهر

چراغ دل جوانی عاشق باشم که

در تارهای سازش

شعرهای مرا می نوازد

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

در جهان نا برابری مدفون شود که شاید

در افق برابری

زن ها و مرد های

در باغچه های امید دلشان

چو جوانهٔ از خاک بیرون بزنند

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

عطرفروشان شهر حفظ کنند که شاید

در شهر گلاب گیران

کودکی هایمان را

در تور های پر از گل های سرخ

در باران گل بغلتانند و

نغمه های عاشقانه نجوا کنند

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

واعظان بیکاره در روضه ها بخوانند که شاید

در مجلس شعر خوانی

در باغ های تاکستان که

جشن تولد انگور های عاشق را میگیرند

بیتی از شعرهای من را

به پرواز در بیاورند

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

تابلو فرش شود بر سینهٔ دیوار که شاید

بر لوحه زرین حک شود و

چون اثری جهانی در

موزهٔ ها بدرخشد

شعر می سرآیم

نه از برای اینکه

سیاستمدارن سیاهش کنند که شاید

روزی که سازمان ملل عشاق بنا شد

شعرهای مرا چون

شعر سعدی بر سر درش به

تفسیر کشانند

شعر می سرآیم

آری برای تو که شاید

در زمزمهٔ روز مرگی هایت

سروده هایم را

به ملودی عشق تبدیل کنی

ژرفین

این حالِ خوش و ریزشِ باران

از پهنۀ آسمان به ایران

آن عطرِ گل سرخ دماوند

دلشاد نموده ما و فرمند

هر برگِ درختِ تاک از بُن

غرق است مثالِ عشق در خُم

هر بطرِ شرابِ شهرِ شیراز

با خونِ اقاقیایِ طناز

در سیر و سلوکِ این جهانند

ساقی و سرای اشکِ پاکند

تا با دلِ خود در این فسانه

هر چند به یادِ هم بمانند

ژرفین

زمستان ؟؟؟

چه زمستانی

مثل بهمن پنجاه وهفت

کو برف، کو باران

گفتند بهار در زمستان

افسوس!! چه بهاری

مرگ زمستان بود

زمین بدون خواب زمستانی

دست خالی

بدونه دانه

انتظار بیهوده

مثل حالا،امروز،فردا

همه ی روزهای هفته

از این شنبه

کدام شنبه

شنبه ها گم شد

کل هفته عین جمعه

بی پایان، سنگین

شب های مجازی

روزهای بلا تکلیفی

چه پایان تلخی

درانتظارمان

من خوادخواه

توی مغرور

دست بردار ای بشر

از بدی کردن ها

ته دنیا اینجاست

کدام عاقبت بخیری

سیب شیرین

زهر شد در رگمان

خونمان الوده است

ای وای از سیب

سیب را خوردیم

چوبش باقیست

بخوری کار تمام است

عجب تنبیه ی

جرم سیب خوردنت

حوا!!!!!!

ژرفین

این روزها و شب ها

چه بر سر من می گذرد می دانی

دلتنگی ات دیوانه ام کرد

هوای خانه سنگین شده

نفس در سینه ام حبس است

چطور اینقدر سنگدلی

چه سخت میگذرد شبها

و این روزهای لعنتی

از آن سخت تر و تلخ تر

ثانیه های عصر جمعه

کار از دلتنگی گذشته

دلم آوار شده درتنم

اتفاق خوب می خواهم

اتفاقی شیرین و صد البته

جرات وجسارت

تا بتوانم

آوار برداری کنم

ژرفین